Jak Zrobić Właz na Strych Samodzielnie – Poradnik Krok po Kroku

Decyzja o stworzeniu funkcjonalnego dostępu do przestrzeni poddasza lub strychu często rodzi pytanie: Właz na strych jak zrobić samodzielnie, aby był szczelny, bezpieczny i estetyczny? Krótka odpowiedź brzmi: wymaga to przemyślanego planowania, doboru odpowiednich materiałów oraz precyzyjnego wykonania na każdym etapie prac. Ten proces, choć wymaga zaangażowania, pozwala dostosować rozwiązanie idealnie do własnych potrzeb i specyfiki budynku, jednocześnie dając ogromną satysfakcję z dobrze wykonanej pracy.

Analiza podstawowych danych dotyczących budowy włazu strychowego w warunkach domowych wskazuje, że jest to projekt w zasięgu przeciętnego majsterkowicza, choć wymaga odpowiedniego przygotowania i staranności. Kluczowe jest zrozumienie, że oszczędność na materiałach izolacyjnych lub okuciach może zniweczyć większość korzyści, zwłaszcza w kontekście termoizolacji. Czas potrzebny na realizację jest bardzo zmienny i najwięcej wyzwań zazwyczaj kryje się w przygotowaniu samego otworu w istniejącym stropie, szczególnie gdy wiąże się to z naruszaniem elementów konstrukcyjnych. Przystępując do prac, należy bezwzględnie priorytetowo traktować bezpieczeństwo i dokładność, co zaprocentuje trwałością i funkcjonalnością gotowego rozwiązania.

Wybór Materiałów i Niezbędnych Narzędzi do Budowy Włazu

Zanim wbijemy pierwszy gwóźdź czy wkręcimy śrubę, sukces naszego projektu zaczyna się dużo wcześniej – przy wyborze odpowiednich materiałów. To właśnie od ich jakości, właściwości oraz precyzji cięcia i obróbki zależeć będzie trwałość, szczelność i funkcjonalność gotowego włazu. Nie ma sensu iść na skróty w tej fazie; dobrze dobrane komponenty to inwestycja, która zwróci się w postaci bezproblemowej eksploatacji i efektywnej izolacji.

Konstrukcję nośną ramy włazu oraz wewnętrzne wzmocnienia klapy najczęściej wykonuje się z drewna. Drewno konstrukcyjne iglaste, najlepiej suszone komorowo o wilgotności poniżej 15%, jest doskonałym wyborem. Standardowe profile 50x50 mm lub 50x100 mm, w zależności od planowanego obciążenia i wymiarów włazu, zapewniają odpowiednią sztywność i wytrzymałość. Ważne, by drewno było proste i pozbawione większych sęków.

Na poszycie klapy od strony pomieszczenia (sufitu) i od strony strychu można zastosować sklejka lub płyta OSB. Sklejka, szczególnie brzozowa, oferuje lepszą estetykę i stabilność wymiarową, podczas gdy OSB jest zazwyczaj tańsza i równie dobra pod względem wytrzymałości. Zalecana grubość to minimum 15 mm dla sklejki lub 18 mm dla płyty OSB; cieńsze materiały mogą się uginać pod ciężarem izolacji lub podczas manipulowania klapą.

Kluczowym elementem, często niedocenianym, jest izolacja termiczna. Strych, zwłaszcza nieogrzewany, stanowi barierę klimatyczną, a słabo zaizolowany właz działa jak ogromny most termiczny. Minimalna zalecana grubość izolacji w klapie powinna odpowiadać izolacji stropu – często jest to 15-20 cm wełny mineralnej lub 10-15 cm sztywnych płyt PIR/XPS o niższym współczynniku przewodzenia ciepła Lambda (np. poniżej 0.030 W/mK). Dobry wybór to płyty PIR/XPS ze względu na mniejszą grubość przy podobnej izolacyjności.

Nie wolno zapomnieć o folii paroizolacyjnej od strony pomieszczenia, czyli ciepłej strony klapy. Montaż szczelnej warstwy paroizolacji (folia >0.2 mm lub specjalne membrany) pod poszyciem od strony sufitu zapobiega przedostawaniu się wilgotnego powietrza z domu do warstwy izolacji w klapie. Zapobieganie kondensacji pary wodnej w izolacji to podstawa jej skuteczności i trwałości drewna.

Okucia – czyli zawiasy i zamek/mechanizm zamykający – to elementy, na których również nie warto oszczędzać. Zawiasy muszą być solidne, najlepiej metalowe, z wystarczającym udźwigiem dla ciężaru klapy wraz z izolacją. Popularne są zawiasy kątowe lub nakładane (butt hinges) z łożyskami, zapewniające płynne otwieranie. Potrzebne są co najmniej 3 sztuki dla standardowych wymiarów włazu (ok. 60x120 cm).

Zamek lub system ryglowania powinien pewnie domykać klapę, zapewniając jednocześnie łatwość otwierania od dołu (często za pomocą drążka lub kluczyka imbusowego) i możliwość zablokowania od góry. Prosty rygiel do szafek czy dedykowany mechanizm strychowy to typowe rozwiązania. Kluczowa jest szczelność włazu strychowego po zamknięciu, co wymaga odpowiedniego docisku klapy do ramy.

Nieodłącznym elementem poprawnej izolacji i szczelności jest uszczelka. Samoprzylepna uszczelka z EPDM, pianki gumowej lub neoprenu, montowana na krawędzi ramy, na którą opada klapa, tworzy barierę dla zimnego powietrza. Powinna być na tyle gruba, by po zamknięciu klapy nastąpiło lekkie jej ściśnięcie, ale nie tak gruba, by uniemożliwiała ryglowanie.

Niezbędne narzędzia to osobna, ale równie ważna kategoria. Do cięcia drewna przyda się piła tarczowa z prowadnicą lub ukośnica dla precyzyjnych, kątowych cięć profili ramy. Wyrzynarka lub piła szablasta będzie potrzebna do wycięcia otworu w suficie, zwłaszcza w płytach kartonowo-gipsowych lub drewnie.

Wiertarko-wkrętarka z zestawem wierteł do drewna (w tym wiertła do pogłębiania łbów wkrętów) i bitów do wkrętów to absolutny fundament. Długie wiertło (np. fi 8-10 mm) może przydać się do nawiercania otworów montażowych przez ramę włazu w konstrukcję stropu. Miarki zwijane (dwie dla ułatwienia), kątownik stolarski do sprawdzania prostych kątów oraz poziomica, najlepiej długa (100-150 cm), są nieodzowne do zachowania geometrii.

Przy pracy z wełną mineralną niezbędne są ostre noże do cięcia (np. do dociepleń) i rękawice ochronne oraz maska przeciwpyłowa (FFP2/FFP3). Praca z płytami PIR/XPS wymaga precyzyjnego noża z długim ostrzem lub piły ręcznej o drobnych zębach. Okulary ochronne chronią oczy przed wiórami i pyłem – to element wyposażenia, o którym nie można zapominać, "Lepiej dmuchać na zimne" zwłaszcza podczas cięcia stropu.

Dodatkowe narzędzia i materiały pomocnicze to wkręty do drewna różnych rozmiarów (od 4x40mm do 6x120mm), klej do drewna do wzmocnienia połączeń ramy, papier ścierny do wygładzenia krawędzi, ewentualnie szpachla do drewna. Pamiętajmy także o silikonie lub akrylu do uszczelnienia połączeń między ramą a sufitem oraz farbie do wykończenia estetycznego.

Kompletując listę narzędzi, warto zastanowić się, czy planujemy w przyszłości inne prace wymagające podobnego sprzętu. Zakup solidnej piły czy wkrętarki może być jednorazową inwestycją, która przyda się wielokrotnie. Z drugiej strony, wypożyczenie specjalistycznych narzędzi, takich jak piła ukośnica, może być bardziej opłacalne dla jednorazowego projektu. Podsumowując, dobór materiałów powinien być podyktowany funkcjonalnością (szczelność, izolacja) i trwałością, a narzędzia muszą zapewnić precyzję i bezpieczeństwo pracy.

Konstrukcja Włazu na Strych Krok po Krokuh

Po skompletowaniu wszystkich materiałów i upewnieniu się, że posiadamy niezbędne narzędzia, możemy przystąpić do właściwej budowy włazu. Samodzielne wykonanie włazu na strych wymaga metodycznego podejścia, dzieląc proces na mniejsze, łatwiejsze do zarządzania etapy. Pamiętajmy o zasadzie "miarka dwa razy, tnij raz"; precyzja na tym etapie minimalizuje problemy podczas montażu i zapewnia prawidłowe działanie mechanizmów.

Pierwszym krokiem jest zbudowanie ramy, która zostanie osadzona w otworze w suficie. Użyjemy do tego wybranego drewna konstrukcyjnego (np. 50x100 mm). Przycinamy cztery elementy o długościach odpowiadających zewnętrznym wymiarom planowanego otworu w suficie, pomniejszonych o około 5 mm luzu z każdej strony. Przykład: dla otworu 70x120 cm, rama zewnętrznie może mieć 69x119 cm.

Nacinamy końce tych czterech elementów pod kątem 45 stopni (cięcie na ucios) lub stosujemy proste cięcia prostopadłe (połączenie na styk). Połączenie na ucios wygląda estetyczniej i może być sztywniejsze przy zastosowaniu kleju, natomiast na styk jest prostsze i równie wytrzymałe, jeśli jest odpowiednio wzmocnione. Składamy elementy w prostokąt lub kwadrat, kontrolując kąty za pomocą kątownika; muszą być idealnie proste.

Wzmacniamy połączenia w narożnikach ramy. Przy połączeniu na ucios lub na styk, każdy róg łączymy co najmniej dwiema długimi wkrętami (np. 6x120 mm) i klejem do drewna. Nawiercamy wstępnie otwory pilotujące, aby uniknąć pękania drewna, zwłaszcza przy końcach. Dopuszczalne są także metalowe kątowniki wzmacniające, montowane od zewnątrz lub wewnątrz ramy, jednak mogą one przeszkadzać w montażu uszczelek lub estetyce.

Następnie zajmujemy się budową klapy. Potrzebujemy dociętego na wymiar elementu poszycia z płyty sklejki lub OSB (np. 18 mm). Jego wymiary powinny być nieco większe niż wewnętrzne wymiary ramy, tworząc zakładkę. Przykład: jeśli wewnętrzne wymiary ramy to 59x109 cm, klapa może mieć wymiary 63x113 cm, dając zakładkę 2 cm z każdej strony, która będzie opierać się na górnej (strychowej) krawędzi ramy.

Do wewnętrznej strony klapy (od strony strychu) mocujemy konstrukcję wzmacniającą z cieńszego drewna (np. 50x50 mm), która utworzy komory na izolację. Drewniane belki przycinamy tak, aby tworzyły siatkę wewnątrz klapy, na przykład wokół krawędzi i co 40-60 cm w środku. Przykręcamy je solidnie do płyty poszycia od dołu (przez płytę do belek) lub z boku, jeśli używamy dłuższych wkrętów.

Tak powstałą przestrzeń w klapie wypełniamy materiałem izolacyjnym. W przypadku wełny mineralnej, docinamy ją nożem na kawałki nieco większe niż komory, aby wciskała się na zasadzie tarcia, dokładnie wypełniając przestrzeń. Układamy warstwy do osiągnięcia planowanej grubości (np. 15-20 cm). Jeśli używamy płyt PIR/XPS, docinamy je bardzo precyzyjnie, by minimalizować szczeliny, a ewentualne szpary wypełniamy pianką montażową niskorozprężną.

Od strony strychu, na warstwę izolacji, możemy (a nawet powinniśmy dla lepszej izolacji i estetyki) zamocować drugie poszycie. Może to być cieńsza sklejka (np. 6-10 mm) lub płyta HDF. Jest to także idealne miejsce na zamocowanie folii paroizolacyjnej przed zamknięciem klapy od góry – folia powinna być ułożona od ciepłej strony (pod pierwszym poszyciem od strony sufitu) i szczelnie połączona z ramą, a potem zakryta drugim poszyciem.

Tak przygotowaną klapę mocujemy do ramy za pomocą wybranych zawiasów. Układamy klapę na płaskiej powierzchni w odpowiedniej pozycji względem ramy, symulując zamknięcie. Pozycjonujemy zawiasy na bocznej krawędzi ramy i na spodzie zakładki klapy. Przykręcamy je solidnymi wkrętami (ich długość musi być mniejsza niż łączna grubość drewna i poszycia, aby nie przeszły na wylot). Typowo montuje się 3-4 zawiasy, rozmieszczając je równomiernie. Pamiętajmy o konieczności regulacji, by klapa swobodnie się otwierała i domykała, opierając się na zakładce ramy.

Ostatnim elementem konstrukcji klapy i ramy, przed montażem całości w stropie, jest zamocowanie mechanizmu zamykającego (rygla/zamka) i uchwytu. Rygiel montujemy na spodzie klapy w miejscu, gdzie będzie stykał się ze wzmocnioną częścią ramy. Uchwyt (np. chowany, otwierany drążkiem) montujemy na spodzie klapy, tak by był łatwo dostępny od dołu i nie przeszkadzał w estetyce sufitu. Testujemy mechanizm ryglowania, upewniając się, że klapa jest pewnie trzymana.

Dodanie uszczelki: Pasek samoprzylepnej uszczelki montujemy na górnej krawędzi ramy włazu, dokładnie tam, gdzie opada na nią zakładka klapy. Upewniamy się, że tworzy ciągłą pętlę, bez przerw w narożnikach, co jest krytyczne dla doskonałej szczelności. Niektórzy preferują montaż uszczelki na spodniej stronie zakładki klapy. Ważne jest, by uszczelka miała odpowiednią grubość – powinna zostać ściśnięta po zamknięciu włazu, ale nie może uniemożliwiać prawidłowego zamknięcia.

Podsumowując ten etap, budowa włazu to seria precyzyjnych cięć i solidnych połączeń. Kluczem jest dbałość o proste kąty, płaskość klapy (unikamy paczenia się drewna poprzez odpowiednie wzmocnienia i uszczelnienie przed wilgocią) oraz poprawną izolację włazu strychowego. Prawidłowo wykonana klapa powinna być sztywna, lekka (na tyle, na ile pozwala izolacja) i idealnie pasować do przygotowanej ramy, którą wkrótce osadzimy w stropie.

Przygotowanie Otworu w Suficie Pod Montaż Włazu

Etap przygotowania otworu w suficie pod właz strychowy to często najbardziej inwazyjna i wymagająca precyzji część projektu. To właśnie tutaj możemy napotkać na nieprzewidziane przeszkody, takie jak ukryte instalacje czy konieczność ingerencji w konstrukcję stropu. Dokładne zaplanowanie i ostrożność są kluczowe dla bezpieczeństwa i sukcesu końcowego montażu.

Pierwszym i najważniejszym krokiem jest wybór optymalnej lokalizacji dla włazu. Idealnie byłoby umieścić go pomiędzy istniejącymi belkami stropowymi lub krokwiami (jeśli strop jest jednocześnie dachem). To minimalizuje konieczność cięcia elementów konstrukcyjnych i upraszcza wzmocnienie otworu. Poszukiwanie belek stropowych wymaga użycia wykrywacza profili, ostukiwania sufitu lub, w miarę możliwości, inspekcji od strony strychu. Trzeba też uwzględnić wysokość poddasza i możliwość wygodnego stanięcia pod otworem.

Przy wyznaczaniu miejsca należy także rozważyć układ pomieszczenia poniżej – właz nie powinien kolidować z meblami, oświetleniem (np. żyrandolem) czy ruchem komunikacyjnym. Na strychu z kolei trzeba upewnić się, że miejsce jest łatwo dostępne, nie blokują go kominy, słupy czy skosy dachu, a tuż nad planowanym otworem jest wystarczająco miejsca na podniesienie klapy (chyba że budujemy właz składany).

Po wybraniu lokalizacji, precyzyjnie wyznaczamy obrys planowanego otworu na suficie. Używamy do tego miarki, poziomicy (koniecznie do wyrysowania prostych, prostopadłych linii) i ołówka. Wymiary powinny być identyczne jak zewnętrzne wymiary wcześniej zbudowanej ramy włazu, włączając w to minimalny luz montażowy (np. 5-10 mm). Sprawdzamy, czy rogi są idealnie proste za pomocą kątownika. "Diabeł tkwi w szczegółach," a tutaj precyzja rysunku przekłada się na późniejszy sukces.

Teraz przychodzi moment na cięcie. Zaczynamy od wykonania małych otworów wiertłem w rogach narysowanego prostokąta, aby sprawdzić, co jest za sufitem (choć ostrożnie, by nie przewiercić czegoś ważnego, np. instalacji elektrycznej!) i mieć punkty startowe do cięcia. Przed przystąpieniem do cięcia, bezwzględnie zabezpieczamy pomieszczenie poniżej – meble zakrywamy folią, podłogę matami. Przygotowujemy pojemniki na opadający materiał i upewniamy się, że mamy sprawną maskę przeciwpyłową i okulary ochronne.

Sposób cięcia zależy od materiału stropu. Stropy z płyt kartonowo-gipsowych (G-K) są najłatwiejsze – wystarczy ostry nóż do płyt G-K i piła do płyt G-K lub wyrzynarka. Stropy drewniane wymagają użycia piły tarczowej (ustawionej na głębokość mniejszą niż grubość belki, aby nie uszkodzić niczego nad stropem!) lub piły szablastej. Stropy z tynku na trzcinie lub siatce (starsze budownictwo) to prawdziwe wyzwanie – generują ogromne ilości pyłu i wymagają ostrożnego cięcia piłą szablastą, często z jednoczesnym podcinaniem tynku młotkiem i dłutem.

Jeśli planowany otwór koliduje z belką stropową lub znajduje się na jej skraju, tej belki nie wolno po prostu odciąć bez wcześniejszego wzmocnienia konstrukcji! Jest to element nośny i jego usunięcie bez odpowiedniego zabezpieczenia może doprowadzić do ugięcia lub nawet zarwania stropu. W takim przypadku konieczne jest tzw. "opasanie" otworu, czyli wykonanie dodatkowej konstrukcji z drewna konstrukcyjnego (o takich samych lub większych przekrojach co belki stropowe), która przejmie obciążenia.

Opasanie polega na wstawieniu "headerów" – krótkich, prostopadłych do belek stropowych belek drewnianych – pomiędzy dwie sąsiadujące (niecięte) belki. Headery powinny znajdować się w linii, gdzie planowane są krawędzie otworu. Belka nośna, którą planujemy przeciąć, jest następnie przycinana tak, by opierała się końcami na tych headerach. Połączenia headerów z belkami nośnymi i przyciętej belki z headerami wykonuje się za pomocą dedykowanych łączników metalowych (np. wieszaków do belek) i wkrętów ciesielskich lub gwoździ pierścieniowych. Jest to element, gdzie precyzja i użycie odpowiednich, atestowanych złączy jest absolutnie kluczowe dla zachowania nośności stropu. "Co ma wisieć, nie utonie," ale co ma nosić ciężar, musi być solidnie wsparte.

Po wycięciu otworu i ewentualnym opasaniu belek stropowych, krawędzie otworu w suficie wymagają wykończenia i wzmocnienia, by stanowiły solidne podparcie dla ramy włazu. Dookoła wewnętrznego obwodu otworu, przykręcamy do belek stropowych (nieciętych i opasanych) dodatkowe drewniane listwy lub deski (np. 2x4 cm lub 3x5 cm). Powinny być one wyrównane z powierzchnią sufitu od dołu, tworząc gładką, płaską powierzchnię, do której będziemy mogli przykręcić ramę włazu. Listwy te wzmacniają także krawędzie ciętego materiału sufitowego i zapobiegają jego kruszeniu się.

Należy upewnić się, że powstały otwór jest idealnie prostokątny i ma wymiary zgodne z naszą ramą włazu, pozwalające na jej swobodne wsunięcie (z zapasem tych kilku milimetrów luzu). Ponownie mierzymy przekątne i sprawdzamy poziomicą płaszczyznę ramy opasującej. Wszelkie nierówności i odchylenia najlepiej skorygować na tym etapie. W niektórych przypadkach może być konieczne dodatkowe szlifowanie lub wyrównywanie krawędzi otworu. Czystość otworu i jego przygotowanie to połowa sukcesu montażu, dlatego nie wolno się spieszyć i należy działać metodycznie, z poszanowaniem dla istniejącej konstrukcji budynku.

Montaż i Wykończenie Gotowego Włazu na Strychh

Kiedy rama włazu jest gotowa, klapa skonstruowana i zaizolowana, a otwór w suficie precyzyjnie wycięty i wzmocniony, nadchodzi czas na finalny montaż. To moment, gdy wszystkie poprzednie etapy pracy zbierają się w całość. Precyzja i cierpliwość są niezbędne, ponieważ praca odbywa się często na wysokości, a ciężka rama musi zostać pewnie osadzona w otworze.

Pierwszym zadaniem jest uniesienie ramy włazu do otworu w suficie. W zależności od wielkości i ciężaru ramy, może to wymagać pomocy drugiej osoby. Stając na stabilnym podwyższeniu (drabina, podest roboczy), ostrożnie wprowadzamy ramę do wyciętego otworu od dołu. Rama powinna pasować swobodnie, z niewielkim luzem około 5-10 mm, który zaplanowaliśmy podczas jej konstrukcji.

Po wsunięciu ramy do otworu, musimy ją tymczasowo unieruchomić i wypoziomować. Najprostszym sposobem jest użycie klinów drewnianych lub plastikowych wsuwanych między ramę a krawędź otworu. Kliny pozwalają na precyzyjne wypoziomowanie ramy tak, aby jej dolna krawędź była idealnie równo z płaszczyzną sufitu. Sprawdzamy poziomicą każdy bok ramy, korygując klinami. Ważne jest, aby rama była również idealnie płaska i nie skręcona; zbyt mocne klinowanie może ją wygiąć.

Gdy rama jest wypoziomowana i unieruchomiona, przystępujemy do jej trwałego mocowania w otworze. Używamy do tego długich, solidnych wkrętów (np. 6x100 mm lub 6x120 mm w zależności od grubości ramy i konstrukcji stropu) wpuszczanych przez boki ramy w drewniane wzmocnienia otworu (listwy opasujące, belki stropowe). Nawiercamy otwory w ramie i wkręcamy wkręty co około 30-40 cm, pamiętając, aby nie dokręcać ich wszystkich od razu do końca. Stopniowe dokręcanie pozwala na dalszą korektę położenia ramy i zapobiega jej skręceniu.

Po przykręceniu wszystkich wkrętów, jeszcze raz sprawdzamy poziomicą, czy rama nie uległa przesunięciu lub skręceniu podczas dokręcania. Dobre mocowanie zapewnia stabilność całej konstrukcji włazu i prawidłowe działanie klapy. Prawidłowo osadzona rama powinna stanowić sztywny, płaski element, będący integralną częścią stropu. Niektórzy dla dodatkowego zabezpieczenia i szczelności przestrzeni między ramą a krawędzią otworu wypełniają ją pianką montażową niskorozprężną od strony strychu, po związaniu pianki usuwają jej nadmiar.

Następnie montujemy klapę na zawiasach. Opieramy klapę na ramie (symulując pozycję zamkniętą) lub, jeśli konstrukcja zawiasów na to pozwala, mocujemy je bezpośrednio do osadzonej już ramy i klapy w pozycji otwartej. Precyzyjne umiejscowienie zawiasów i solidne ich przykręcenie jest kluczowe. Upewniamy się, że klapa otwiera się i zamyka swobodnie, a w pozycji zamkniętej idealnie opiera się na zakładce ramy. Może być konieczna drobna regulacja pozycji zawiasów.

Po zamontowaniu klapy, instalujemy mechanizm zamykający i uchwyt. Mocujemy rygiel/zamek na spodzie klapy i pasujący do niego zaczep na ramie. Regulujemy ich pozycję tak, aby po zamknięciu klapy mechanizm pewnie ją trzymał i dociskał do ramy, zapewniając dobrą termoizolację. Montujemy uchwyt, który umożliwia wygodne otwieranie włazu od dołu.

Jeśli uszczelka nie została zamontowana na etapie konstrukcji klapy, robimy to teraz. Starannie przyklejamy samoprzylepną uszczelkę do górnej (strychowej) krawędzi ramy, tworząc ciągły obwód. Upewniamy się, że uszczelka jest odpowiednio spasowana w narożnikach (cięta na 45 stopni lub zawijana), aby nie było żadnych przerw. Po zamknięciu klapa powinna lekko dociskać uszczelkę, tworząc szczelną barierę.

Ostatnim etapem jest wykończenie estetyczne. Wszelkie szczeliny między ramą włazu a sufitem od strony pomieszczenia wypełniamy akrylem budowlanym lub silikonem (jeśli wymagana jest odporność na wilgoć). Po wyschnięciu tych materiałów, krawędź wokół włazu możemy wykończyć listwami maskującymi (np. opaskami drzwiowymi lub dedykowanymi ćwierćwałkami/listwami płaskimi). Listwy przycinamy, najlepiej na ucios w narożnikach (45 stopni), przyklejamy i/lub przybijamy małymi gwoździkami bez łbów lub sztyftami.

Po zamontowaniu listew maskujących, miejsca po gwoździach lub wkrętach szpachlujemy, całość delikatnie szlifujemy papierem ściernym, a następnie gruntujemy i malujemy na kolor pasujący do sufitu. Dbając o to wykończenie włazu na strych, sprawiamy, że staje się on dyskretnym i estetycznym elementem pomieszczenia, a nie tylko "dziurą" w suficie. Czystość i dokładność na tym etapie to wisienka na torcie całej naszej pracy.